Қадыр түні
Білмеймін, әлдекімнен өш ала ма?
Желтоқсан жын қаққан-ды кеше ғана.
Көбесі қара тастың қопарылып,
Көкке ұшып кетердей еді мешел аға.
Жел-көрік, кесел-кеңес, қысыр-ақыл,
Дауылдың тигізіп ед ұшына тіл.
Түнімен жаратқанға жалбарыңдым,
Шынымен соқты ма деп, Ысырафыл!
Қозғалып кеткен сынды Күрсі - Ғалам,
Сом Жүрек сарайында тыншымаған.
Тырналап қара тозаң түні бойы,
Шиқылдап ай шынысы қыңсылаған.
Жатқанда сай мияулап, ұлып беткей,
Бар жарық сөнді аспанда үмітті етпей.
Тіледім Темірқазық жұлдызымды,
Тұрғай деп, орынынан жұлып кетпей!..
Ал, бүгін!
Жығылмайтын жалын тілі,
Орнапты мамыражай дамыл түні.
"Сары алтын,-деген бар еді, - сабыр түбі",
Әкелді сары алтынын Қадыр Түні.
Сары алтын,
Барлап тұрған түнді көзі қиық ай.
Сияқтанған сым білезік,
Қалайық бүгін кірден бір арылып,
Жүргенде Қызыр Ата қырды кезіп.
Шалғайы шекпенінің тұйықталсын,
Маңдайын бар сәбидің сүйіп қансын.
Нұр болып көзімізде ұйып қалсын,
Жыр келіп жүрегіміз күйіп қалсын!
Дауылдың түр әлі үні құлағымда,
Құтырып қожа болған құла құмға.
Қорқып ем, Қызыр жайы не болар деп,
Ібіліс ұйлығысқан мына қырда.
Жабыла Қызыр күткен елді қара,
Кетердей мүлде өзгеріп енді дала.
Қызырға жығылды ғой Желтоқсан да,
Сен де тый желігіңді, Желді бала.