Қош, Құрық
Көштім мен, көшкім келмей,
Қош, Құрығым!
Түсесің кейде есіме кештіғұрым.
Өтеді қапталымнан қанат сабап,
Ессіз күн...
Есті жырым...
Ескі Мұңым...
Жандағы кейде ұқсайсың қара даққа,
Не дерміз Отаны жоқ азаматқа.
Өзіңді тастай салып жаманатқа,
Қашқысы кеп тұратын қала жаққа.
Тұншыққан тұманында ұран - жырым,
Өзіңде өтіпті үзік, құранды күн.
Ысқырып тауға шауып жататын-ды,
Аждаһа толқындары Жыландының.
Көп жүзгем, маржан іздеп тұнығыңнан,
Айрылдым маржан түгіл ұғымымнан.
Тұйықтық түрмесінде тұтқындаған,
Мен сенің әзер шықтым құрығыңнан.
Тіміскі төлеңгіті шенге сенген,
Жібіскі айықпайтын ел кеселден.
Тұрмыстық тұмау жұққан барлығына,
Аумайтын жұрттың бәрі жер - мешелден.
Қош, Құрық.
Артық айтсам кеш, Құрығым!
Өзінде ұл-қыз сүйдім, өсіп бүгін.
Осылай сарнап қоя береді неге,
Толқынын парақтасам ескі жырым!?
Осылай дейді ескі жыр парақтары,
Өзіңе келіп тұрмын тағы ақталып.
Қалыпсың жағалауда шөжіп, шөгіп,
Қырқылған шағаладай қанаттары.
Түкірмен суын ішкен құдығыма,
Сонда да таңғаламын ғұмырыма.
Қайранмын қалай тірі шықтым екен,
Біржола түсіп қалмай Құрығыңа.
Әлі күн таппасам да абат мекен,
Шағымда санам - айық, қанат - бекем,
Инемнің жасуынан нұр өткізіп,
Жыртығын өткен күннің жамап кетем.
Қош, әзір! Қош болып тұр! Қош, Құрығым!
Соғармыз әлі талай кештіғұрым.
Кеудесін көк тасқа ұрған толқынындай,
Түседі еске неге ескі жырым?