Біздік ахуал
Қағады, о, балақ далада қаһандар шаңы,
Шағала қанат самала шаһарлар шамы.
Үйімді үптеп кетердей жанығам елге,
Сарқылған шақта жарқылды сапарлар сәні.
Сар жасыл толқын даланы, Бөкені бояп ағатын еді,
Бүгінде мекені қаяқ? Алыстан қайтып оралсам,
Бір түрлі қырды,
Езіле жаздап жүрегім кетемін аяп.
Алдымнан аңсап шыққанда от жанарлы ақ таң,
Аударам барлық кінәні апталарға аққан.
Жетім елікке су тимей қаптаған қақтан,
Талтаңдап жанды жаншиды, жат табан батпан.
Жалама жартас бәз дала, құлама құзды,
Бауырдан саумал бұрқырап бұлақ ағызды.
Иттің бір жұты тигендер итініп келіп,
Сұрамай алып барады сыбағамызды.
Келгендей болам шетіне аранның кейде,
Құсардай іштен зәр шынын һарам бір бейне.
"Ұрдым да қойдым ерлігін бабаңның!"-дей ме,
"Қасиетіне түкірдім далаңның!" — дей ме?
"Уақытым жоқ жататын қайғы-мұңды елеп,
Топылған тобыр!
Сендерден ай-күнім бөлек.
Биеңе қосып жүре бер айғырыңды ерек,
Айдының керек, ал, маған, Байлығың керек!"
Осылай дейді кіл сұрбет ішінен маған,
Ішімен айтқан сөзді де түсінем жаман.
Шоқиды қанша, құдай-ау, қаңқамды менің,
Тұмсығы боқты, көзі оқты күшіген заман.
Қаһандар шаңы елестеп қонамыз дара,
Шаһарлар шамы шағылып қара құзға ана.
Мына далада барлығы - басқалардікі,
Өзіміздікі әзірге - моламыз ғана.