Жолайрық
Бастама, Тәңір, теріске жолды,
Бір өзің жанның тірегі.
Оң қанатымнан Періште келді,
Ата - тегі оның - Нұр еді.
Жапырақ түкті қауырсынымды,
Сипайды ол еппен мәпелеп.
Жанымды емдейді ауырсынулы,
Бұл неткен бізге жат әдет?
Көтерілгендей ептеп қабағым,
Қауырсынымды жел түтіп.
Періштеге еріп кетпек боламын,
Тамырды жатыр тон тұтып.
Тамырды тұтқан суық ішке енді,
Сөздерім - жансыз, тіл - өлі.
Сол қанатымнан ібіліс келді,
Ата-тегі оның - Түн еді.
Жезтырнағымен тырнап көреді,
Шырағы жанның лыпылдап.
Тамыр, дінімді ырғап береді,
Боламын тоңнан құтылмақ.
Басылмай лаулап солығым іште,
Жырақтан арбап малғұн шам,
Көне де жаздап сол ібіліске,
Ере де жаздап қалдым сан.
Тынады ойымның арты талқы боп,
Негізсіз жанның мінезі.
Айрықша тұрмын әңкі-тәңкі боп,
Кімге ерем? Тегім кім, өзі?..