Жылқы жайған ту өңір толды құл мен кесекке,
Қоңсы қылған, қу өмір - доңыз бенен есекке.
Қабағымда қайғы ізі, мен жатырмын шалқалап,
Жарқылдаған ай жүзі қиялымды жаңқалап.
Желі - жасық,
желік - тұл,
Басқылаған батпан заң,
Жатыр ұйқтап өлік қыр,
Ар-намысы тапталған.
Қара түнді жәупер10 боп,
Жарғым келіп талпындым,
Ерлерім жүр жәутеңдеп,
Қабағында әркімнің.
Оятуға даланы,
Дауыл керек шамалы.
Қалғытады сананы,
Сыпайылық самалы.
Ар қазынам ұрланды,
Қалғаны жан неге сеп?!
Майқандап жүр мырғамды,
Қара Доңыз, Көк Есек.
Қуып жүрген құрық ап,
Қорамдағы мүлкімді,
Түрі - мендей,
Ділі – жат, келтіреді күлкімді.
Кетті кенет майсаға,
Тамған нұрды жел түтіп,
Жұлдыз - шыбын, ай –сона,
Жылқы бұлтты мөңкітіп.
Жылқым үркіп көбең кіл,
Шақырды ұран күйкі үн сәт,
Желге мініп жөнелдім,
Бұлтымды айдап қиқу сап!
Кешіп өттім теңізді,
Жасын шашып аспаным.
Көк Есек пен Доңызды,
Жырақ қуып тастадым.
Жағын кенет жел жығып,
Бытырады бұлт біткен.
Жатып қаппын болдырып,
Жерге жетпей жұрт күткен.
Жалқау ердің ұрпағы,
Жатыр ұйқтап, сөкпеңіз!
Түсімде өріп жүр тағы,
Көк Есек пен көп Доңыз...