Жоғал көзден, жаман елес,
Тұрған өсек, төпеп кіл.
Менің дуам - шарап емес,
Шылап берген етеккір.
Менің дуам айлы түнде қырды кезген аңсарым,
Терезесін қайғы – түрме,
Бұзып шықтым қанша мың.
Мен ұшырған көгершіндер,
Қаққан кезде қанатын,
Көгіс нұрды көрерсіңдер,
Сол қанаттан таматын.
Сол нұр айтып әңгімемді,
Жыр тіліне көшіргем.
Қозғамаймын мәңгіге енді,
Ол жайыңда, кешір ... мен!
Менің дуам ар шөлдеткен,
Аңсап жеткен Азаттық.
Өшті талай сарсаң беттер,
Аңсарымды мазақ қып.
Қанатымды кесіп алып,
Бөстек қылмақ май беттер.
Ұстата ма, есі жарық,
Аспандағы ай – кептер.
Қайдан білсін қанатсыздар,
Дөкір - талғам, дөй - сана.
Жүрегімді қанатса ызғар,
Соған да мәз, бейшара.
Мен даламның мұңын ішкем,
Пәк арманын көтергем.
Жер бетілік ібілістен,
Биік, үстем өтем мен.
Жоғал көзден, жаман елес,
Ергежейлі ой ғаріп.
Орал тездеп, самала кеш, жүрегіме ай жағып!
Ақ Ордасын ар билеген,
Болсын дейік бақ бүтін.
Періштелер әлдилеген,
Жөргегінде тәтті түн.
Ай көрсетіп маздап бағыт,
Төнген кезде төбемнен,
Қанат біте жаздап қалып,
Жерде, бірақ, өлем мен.