Заңдылық
Қалқам, мен Лермонтов, Пушкин де емен,
Мұқағали.
Пушкин емен - мылтықпын!
Иранбек.
Мен де Пушкин емеспін - ол белгілі,
Шәйірмін тек дарыған елден мұңы.
Кімдігіміз тақтаға жазылады,
Мүңкір-Нәңкір жауапқа келген күні.
Махамбет те емеспін - басы кеткен,
Әр қоржында бір жүріп жасы кепкен.
Бұлт ірмеген шап - шағын тұрқымменен,
Құтылмадым қара зіл қасіреттен.
Қиған, бірақ, толайым бақ - тозақты,
Бізде де бар бір Дантес ақ боз атты.
Қанжар қайрап менің де Ықыласым,
Жүр көрін еді, ертіп ап көп қазақты.
Қарағұрт - көз,
Жылан - тіл қанды шағып.
Танды талай төсекке салғұса ғып.
Атып салып, сіңеді қара бұлтқа,
Іздерінде бұрқырап қарлы шаңыт.
Мені ала алмай кетіп жүр зымиян құр,
Тірлігіне соңынан жымиям кіл.
Жел - тілімен жарамды жалап жазды,
Көрген мұның көкесін құмиян қыр.
Мүсәлаға у қосып, күшәлаға,
Пері қыз боп тосады, мысалы, ана.
Ар мен Зарды үлгерем аманаттап,
Бас пен Жүрек тұрса аман - Нысанада!
"Өлтірдік!" — деп кеткенмен ұрып төсін,
Тап баса алмай жүр әзір шүріппесін.
Серттен таю біздерде болған емес,
Нысанаға бір рет іліккесін!
"Тез жеткей", — деп ажалын армандар кім?!
Мен, әйтсе де, бәріне қамданғанмын.
Менің сөзім тиеді нысанаға,
Жалаң қылыш, жалғыз оқ жанды алған күн