Тобанияз Әлниязүлының әруағына

Ұрысып қанжар, борасып оқтар,
Тыншыды сүргін, қырғыны.
Жердің бетінде моласы жоқтар,
Келердей қайтып бір күні.
Келердей қайтып, жебердей мені,
Аспанда жүзген Ай тұлғам.
Шындыққа шел деп кебердей көні,
Өздері жайлы айтылған.
Не жетсін жаудан қаза құшқанға,
Айтыңыз, бірақ, тоба, сіз Маңғыстауыңды,
Қазақстанға қостың да, қалдың моласыз.
Кесапатынан қараңғы мидың еліме ерім симады,
Сен болсаң, байтақ даланды қидың,
Молаңды саған қимады.
Шыңырау ойға батады ұяң ұл,
Тимейді жайлы жанға аса запыран.
Жыры Зәкарияның4 замана жайлы зарласа.
Шоқ шынар сынды қара шыңдағы,
Кіл асыл сойдың ұрғыны.
Моласыз кеткен Алаш ұлдары,
Келердей қайтып бір күні.
Жырымен алқап нанғыш қауымды,
Келердей қайтып кезіне,
Қазақстан мен Маңғыстауымды,
Берердей қайтып өзіме.
Тағардай бәрі қарау күнге айып,
Әлихан, Мағжан, Ақандар.
Мұстафа Шоқай, Жалау Мыңбаев,
Оралып алыс сапардан.
Сәкен, Ілияс Құлагерлерім,
Қарғып бір шығып араннан,
Пірзада нағыз мұрагерлерін,
Қоярдай сайлап Маған — Хан!
Тұр олар менің зарымды көріп,
Бәріне куә — Ай мына!
Халқыңды сүйсең жаныңды беріп,
Моласыз қалу қайғы ма?
Харап боп елдің бар зиялы ұлы,
Құл-құтан мініп тағына.
Неге үн қатпайсың, Әлниязұлы?
Шомылып жатыр қаныма.
Аударып бізден заманның зәрін,
Ара тұр, әруақ—Ел-аға,
Жұмақтан жұпар далаңның бәрін,
Айналдырмақшы Молаға.
Табытын сайлап Антыма менің,
Киесіз бейіт сейфтер.
Азаттық туын халқыма кебін,
Қылмақшы жөгі- жөйіттер.
Кезеңнен мені тосқан жұт - қабір,
Қалады ашық тұл олар.
Моласыз әруақ бостандықта жүр,
Сезбейді оны мыналар.
Ұлтыңды сүйсең,
Ол халық сені қимайды,
Тіпті, қабірге.
Бөпедей баптап қолға алып сені,
Бақтырып қояр Тәңірге!
Жұмақтың жетіп аңқытқан демі,
Жырақтың, арман ерлері.
Бір демеп жібер қолтықтан мені,
Алаштың Ардагерлері.
Қиналам мен де, айтады халық,
Зарымды, бәлкім, естір көк,
Маңғыстауымды қайтарып алып,
Қазақстанға қосқым кеп.