Жарты айлы бейіт тұр қарап қырдан,
Төбесіндегі Үркер-ау.
Мен кеше ғана іңгәлап туған,
Мына бір қара жұрт еді-ау.
Керуен өмір барады көшіп,
Айналып борар бұлт ұнға.
Қалады есік, қалады бесік,
Адыра мекен жұртымда.
Боздармыз, бәлкім, күлкіден қалсақ,
Бота даусымен азанғы.
Жалайды бөрі, түлкі мен қарсақ,
Ошақта тұрған қазанды.
Ұлиды бәрі түк таппағасын,
Құтырар жел де күл сабап.
Ай ғана жарып шықпақ қанасын,
Ажарын бұлтпен тұмшалап.
Біздің көш кетер босып ғасырға,
Жоқтауым жел боп айтылар.
Қоңырау шалып,
Бесік басында тұнжырап, таңғы ай тұрар.
Таңғы айды уақыт ақса күйме ғып,
Қалады қырда бос бесік.
Тағы бір жұрттан ақ сәби болып,
Шығады нұрым тасқа өсіп.
Жасқа боялған омырауымен,
Жөргегін дауыл жұлмалап.
Оянып кетіп қоңырау үнінен,
Қол созар айға іңгәлап.