(Жығылған пәруана)

Қираған жақпар жыртылған мұқаба сынды,
Алдымнан көне таңбалы кітап ашылды.
Көне таңбаны шоқыған бозторғай дауысы,
Биіктен қалқып түсті де бұтаға сіңді.
Оқығым келіп қанша рет қамданып бардым,
"Әрі жүр!"- деді бұтағы шамданып талдың.
Бозторғай айтқан өлеңнің мәтінін ұқпай,
Әуенін түсінгеніме малданып қалдым.
Пәруана құсап үйірілген шамдал қасына,
Қайырыла берем.
Сан ой кеп аңғал басыма.
Ұлпа тамағы бүлкілдеп әлдене дейді,
Молдаторғай да қонып ап балбал басына.
Аманат-жырын бабамның сөзге жүктемек,
Болып ем, қайттім?
Ештеңе сезбедік, демек.
Құс тілін ұқсам, оқысам тастағы сөзді,
Бұл мылқау әлем кетердей өзгеріп кенет.
Сезбестей халде,
Түссе де аспан айналып,
Күйзелем,
Жерде ең соңғы қасқадай ғаріп.
Пенделер күліп өтеді сыртымнан мошқап,
Мен қалам ымырт басқанша тасқа байланып.
Аспаны мұңды бүл жердің.
Түсі де есімде,
Өзге реңк ала бастайды кіші бесінде.
Ақ періштелер түнімен тастағы жырды оқиды-ай келіп,
Байғұс-ау, түсінесің бе?