Талып ұшып ит қиян, зыттым белден,
Қонар тұрақ таба алмай бүкіл жерден,
Аққу келді демімен тазартпақ боп,
Алматының аспанын түтін көмген.
Аққу келді көзінше жанған арман,
Пәктік үшін қанатын қанға малған.
Тәңірінің өзінен тазартпаққа,
Алматының аспанын тандап алған.
Аққу келді лебінен гүл көктеген,
Пәктік жайды үйретіп дүрмекке өлең.
Ана-оу жақта жүргеyде Бегзат еді ол,
Періштесі Жұмақтың құрметтеген!
Аққу келді көңілде алаңы көп,
Ықыласы ып-ыстық соғады бет.
"Бүгін көкті тазартып қалмаса егер,
Онда мәңгі ертең кеш болады!"-деп.
Қалды, бірақ, шамданып паң Алматы,
Келген жоқ-тын Алланың хабар - хаты.
Тазамын деп ол өзін есептейтін,
Әсіресе, кешкілік жанарда оты.
Шыр-пыр болып сонда Аққу заулап ұшты,
Қанатты іліп шалғайдан тау жабысты.
"Еш бір жерде Аққуға орын жоқ!"-деп,
Бір ауыздан Алматы қаулы алысты.
"Жоғалсын!"-деп шарт кетті шатынап сең,
Аққу сенім күйрейді-ау қапыда, әттең.
"Ең болмаса сен түсін",-деп келгенде,
Долы ағаштар сабады жапырақпен.
Жалғыз Аққу ұшып жүр жара жаны,
Ақ қанаттың тамады қара қаны.
Ақ қарынан дәметіп қонғанында,
Тау ақситты азуын талағалы.
"Жоғалтпа,-деп, ешқашан атақ-арды!",
Тәңір берген озалда бата бар-ды.
"Сен Пәктіктің айдыны ең",-дей бергенде,
Көк бет көлдер мұз болып қата қалды.
Қуып шықты аспанға бүлік-талғам,
Бұл-бұл ұшты көздегі үміт-жалған.
Аққу зарын тыңдауға бермеді ырық,
Қара жегі сүйекке сіңіп қалған.
Шыны-сезім күл болып уатылған,
Қашып шығып мына бір сұрапылдан,
Қап-қара аққу сұңқылдап бара жатты,
Түтіні бар соңында шұбатылған!