Тасқа сіңген
Бір қыз көрдім мен таудың өңешінен,
Қалғым келмей айрылып елесінен,
Жан ұшыра жүгірген мені көріп,
Адасқан деп ойлады ел есінен.
Жаным ұлып, сөнердей ғаріп үміт,
Айқай салдым, қылдым да бәрін ұмыт.
Даусымды естіп артына сәл бұрылды,
Дидарына жүректің қаны жұғып.
Мені көріп жүзімнен өпті демі,
Оралмады мойныма тек білегі.
Аяй қарап, сынықсып тұрды да үнсіз,
Жалт бұрылып қайтадан кетті кері.
Кетті кері.
Қақпасын ашты асығып,
Қалды артында қураған қасқа шыбық.
Көйлегінің орнында сағым толқып,
Жоғалды қыз без қара тасқа сіңіп.
Өрмелеймін биікке мен де аз аттап,
Түрпілі сөз, тікен көз енді азаптап.
Қара тасқа үңілген маған қарап,
Мәз болады етекте ел мазақтап.
Мені аймалап биіктің боран, желі,
Жолды бітеп тастады соғар кері.
Шуылдасқан көп елге етектегі,
Қайтып барғым келмей жүр содан бері.
Жас домалап көзімнен тастан да ірі,
Езеді кеп еңсемді аспан жүгі.
Мен қалайда сол қызға жолығамын,
Қара тастың қақпасын ашқан күні...