Елестің жыры
Қыздай алған адалым,
Жадымнан сәт шықпайсың.
Бұзбай алған қамалым,
Сен мынаны ұққайсың:
Сезіміңе тұтқын боп,
Еремін деп желікке;
Тірі адамға шықтым деп,
Тигенсің сен өлікке.
Әруақтармен кеңестім,
Пенделерге суықпын.
Мен бір ғайып — елеспін,
Әлем кезген — рухпын.
Мені көрсең Езіле
Талықсиды ақ тәнің.
Сезілмейді өзіңе
Елес құшып жатқаның.
Бірер түнеп жаныңа,
Үйді өзіңе қалдырып;
Кете барам тағы да
Елес болып қаңғырып.
Жүрек — тәнді тепкілеп,
Жасың жарып қанасын;
Жарым қайда кетті деп,
Зарлайсың да қаласың.
Мезгіл өтсе болжалды —
Көкірекке мұң сіңіп;
Жер бетінде жоқ жанды
Жоқтайсың кеп тұншығып.
Жылай - жылай жалығып,
Арпалысып ақ таңда —
Тар төсекте талығып
Екі есті боп жатқанда.
Қос үрей жан шыдамсыз. —
Тап боп осы күйіңе,
Аңдып жүрген бір арсыз
Кіріп алып үйіңе;
Арбап еніп қасыңа
Тамырыңды игізіп;
Көйлегіңді басыңа
Кетпегей тек кигізіп.
Қысыр жылан — білегің
Жаттың тәнін шақпасын.
Уға толы гүл - ерін
Бөгдеге нәр жақпасын.
Тәнің жеңсе өртенген,
Ардың жайын ұққан ба? —
Не айтасың,
Ертең мен
Көрден қайта шыққанда?!
Арлыны аяр арбайды,
Арсыз жолы көмескі. —
Елесің де қалмайды,
Өкпелетсең Елесті.
26.04.1991 ж.