Маңайдың бәрі ақ түтек.
Дала. Қой ауыл. —
Малшының жайы басыма салады ой ауыр.
Қайшылық көрем әлемнен — қойшы күтпеген:
Жағып тұр жерге әппақ қар — қара бояуын.
Итарқа үйдің маңайы жұпыны неткен! —
Арық-тұрақтар арса-арса ыпыны кеткен.
Шопан үйінің ұшпады түтіні көптен,
Жүргізгелі қыс кәрі үкімін өктем.
"Жандық емес, жәндік қой, үйінді басқыр!" —
Мылтықсыз шопан көзінде күйінді жас тұр.
Үкімін қыстың орындап, әлгінде ғана
Заялап малын кетіпті үйірлі қасқыр.
Марғасқа тазы жоғалып төтеп беред дер,
Ақ тауық түгіл, тығылған кетекке кептер.
Бірегей өлді,
Қайтеді дүрегей енді,
Қораға қашқан қаңсылап көпек төбеттер.
Дәлудің қамын пенде жоқ ақырапта ойлар. —
Аязбен бірге миымды шатынатты ойлар.
Қозысын қарға шоқуда, шуын шұбатып
Маңырасады жем сұрап ақымақ қойлар ...
 
"Малшының ісі кейде өстіп қырын басады" —
Мұңын шаққан шопан дос сырын да ашады.
... Қасқыр тартып өлтірген қойға таласып,
Қорадан шыққан төбеттер ырылдасады ...
Мейірсіз қыстың кеспірін көресің де бір,
Қайырсыз тұстың ойлайсың елесін не бір.
Қайғының "Қара қағазы" — қарға мен құзғын
Қой баққан елдің әлі де төбесінде жүр ...

1988 ж.