Ебелек ұшқан Сары адыр
Есіме түсті тағы да.
Қаңбағы қашқан Қара қыр
Оралды жиі жадыма.
Оралды неге жадыма,
Бабамның жұрты — жер түбі?
Бар ырзық — малы-жанына
Тырбиған жусан, мортығы.
Төсінде бебеу — жел ызғып,
Жатқан да шығар аңылжып.
Ата бір жұрттан қол үздік,
Атаның ісін — аңыз ғып.
Атаңның жерін қалдырып,
Атанның белін талдырып —
Не жүріс мынау қаңғырып,
Елеске еріп — санды ұрып?!
Дәурені көшкен Тұлғалы —
Дүрбелең дүние қым-қуыт.
Даланың ессіз ұлдары —
Далада жүрміз жын қуып.
Алыстан елді бақылап,
Өлеңді қойдық көпір ғып.
Жұмақтай жерде жатып ап
Даланды аяу — не тірлік?!
Мөрі жоқ ізден танырсыз,
Мен де бір жанмын жай ұрған.
Топырағында — тамырсыз,
Қаңбақтан қайсы — айырмам?
Көңілдің кірін шайған Мұң,
Сағыныш — сарсаң, арман — мұз,
Аузында талай хайуанның
Кете де жаздап қалғанбыз...
Көрсетем қашан қарамды,
Қаңбағы қашқан қыр - дала? —
Даламның желі! — Жарамды
Жә, жетер енді — тырнама!..

24.08.1983. Кеген.
Жіңішке өзені.