Қар ішінен көрдім мен Еңілікгүл,
Қимылдауға қарағым ерініп тұр.
Самал болып сипадым самайынан,
Жанашыған жансынып демігіп бір.
Жанарына үңілдім және тергеп,
Мейірімімнің мысқалын дәметер деп ...
Ақ мамыққа шынтақтап жатқан күйі,
Зер салмады мен жаққа — "жан екен" деп!
Қанша басқым келгенмен бауырыма,
Пысқырмайды екен ол — сауығыңа —
Сыбырлаған сыпайы самал түгіл,
Азынаған айбынды дауылыңа!
... Етекте өскен аласа жыршы бала,
Ене алмады Биіктің қауымына.
Суығынан түсетін түнгі ай сынып,
Нем бар еді биікке тынбай шығып?!
"Еңілікке арзу боп! — Дәмесін!.." — деп,
Мысқылдайды төменнен ырғай, шілік.
Өңі — салқын, мінезі мұндай сынық:
Етекте — жаз.
Тауда - қыс. Кіл қайшылық. 
Дүрлігеді төменде дүрмек халық,
Мошқайтындай мың түрлі гүл көп парк.
Үнсіз кетіп қалудың жөнін таппай,
Зорға ұзадым қасынан дірдек қағып.
... Жатқызбайды бәрібір қандағы жыр,
Биіктерден гүл құшу — арманы бір! —
Самалымды көгалды сайға тастап,
Дауылыммен бір барам,
Қардағы гүл!..

1981 ж.