Жанымда жан ұқпайтын бір сырым бар,
Шыға алмай тар кеудеден тұншығуда.
Кезегін күтемін деп көптен бері,
Көзінің мұң-шығында күн сынуда.
Сәтімен жүрмін сыртқа шығара алмай,
Шығарсам қалардай жұрт ұға да алмай.
Кеменің күйін кешер сияқтанам,
Желкенін желге ұшырып құлаған қай.
Маңдайым жүр бұл шақта терден кеппей,
Жатыр-ау жыр-илхамнан жәрдем жетпей.
Ол сырды ашуға онша аптықпас ем,
Оны, әттең, ешкім айтып көрген жоқ қой!
Түйсігім түнді түртіп тамсағанмен,
Таңдарды шаршау өңмен қарсы алам мен.
Сол сырым өз қалпында шықса сыртқа,
Ұғысып кетердеймін — Барша жанмен!..
Қымтаған құпиясын тылсым жаным
Сезеді — алда мықты бір сын барын.
Асығам. —
Мына адамдар маған жүктеп
Қойғандай —
Ұқтыра алмас шын сырларын...
 
Наурыз, 1981 ж.