Сағым-арман
Күн күйіп тұр.
Қан құрғап шөлдегенім,
Таңдай — тандыр,
Көз — бұлдыр, кермек — ерін...
Үміттеніп жеткенім шиман тақыр,
Болып шықты көк сағым — көл дегенім.
Өрмекшінің мен кештім өлмес күнін,
Иесіз дүздің өксігін енді естідім.
Тақымымда таңертең ойнап шыққан
Солқылдайды бүйірі кер бестінің.
Қу медиен.
Пенде жоқ хал-жай сұрар,
Жұмырым — бос.
Емге жоқ таңдай шылар.
Талмай шыдар сапарға серік қайда,
Қалмай сынар безер құм — нардай сұлар.
Тынбай шалып аңызақ мұңды күйін,
Тыңдай салып күйлейді күллі биін.
"Алыс жолға неме ғой жалғыз шыққан!..
Деп табалап қашқан кіл жынды құйын.
Қақпасынан енгенше теңбіл доп-күн
Мен білмеппін. —
Қанша әлі жол жүрмекпін.
Келдің-кеттің демейтін қыр меңіреу,
Нілін ғана талмаймын зеңбіл көктің.
"Жетер жерге жете алсам — құдай қалап."—
Үміт, күдік арбасты, мың ой қамап.
Сағым қуып жүргенде өлгендердің
Молалары самсап тұр—сынай қарап...
Естілгенмен дүз демі жат сарын боп,
Көштім көлден — көзімде бақша бүрлеп.
...Шөлдеп келем Ұлы Арман —
Кәусар Жырға,
Алдамағай жеткенде-ақ сағым боп!..