Құлын
Жантақ басын жатқан шақ жаңа жарып.
Күлте жалын желменен тарап алып,
Шұрқыраған енесін елең қылмай,
Боз құлыншақ беткейде барады ағып.
Бейнесіндей еркелік, еркіндіктің,
Сал даланың самалын, өртін жұтты.
Жалт ойнаған аспандай жанарына
Нәзіктік пен өрліктің сертін бүкті.
Ол әлі қыс көрген жоқ дауыл бұрқар,
Салбурын да кешкен жоқ әлін құртар.
Езу жыртар білмейді ол ауыздықты,
Жауыздықты сезбейді таңын жыртар.
Бара жатыр беткейде жалынша ағып,
Өз шабысын қызықтап барын салып.
Иесі әлі алған жоқ ит тепкіге,
Он екі өрім бұзаутіс шабын шағып.
Тұрасы сау тұяғын майса құмға
Жанып барад,
Ерсем деп қай сағымға...
Боз құлыншақ білмейді,
Ертеңгі күн
Той соңында жүрерін,
қой соңында.
Төс айыл да қысқан жоқ қос өкпеден,
Барады ағып, танауын төсеп төмен.
Бір азбарда тұрарын ұқпайды әзір,
Жемін тартып жейтін кіл есекпенен.
Бар көргені: бөз көде — бір түп, ана,
Ұлпа ерінді ененің үрпі ғана.
Бір тұмаға бас қойып,
Ши даусынан
Құйрық теуіп жөнелед үркіп ала...
Соны көріп, көзімде құбылды күн,
Өткенді аңсау болып тұр — бүгінгі мұң.
...Қыр астында шұрқырап қалып кеткен,
Даусың қайдан шығады-ей, Құлын-күнім?..
Осы бір мұң жанымды езді бір сәт,
Барады ағып беткейде боз құлыншақ...
Ит пен құсқа талатпай арманымды,
Жылқышы аға, жүргейсің көз қырын сап