Жылқы ауыл...
Күлде жатыр қара саба,
Әр жерін тесіп кеткен бала-шаға.
Түсетін қара шал жоқ арашаға,
"Қазіргі тірлікке бұл жараса ма!" —
Депті де, күлге сүйреп тастатыпты,
Көкайыл келін оны ала сала.
Күн салып айналаңа қара абайлап,
Көп жылқы баяғыша салады ойнақ.
"Тай жүзген" — қара саба күлде жатыр,
Не сәнге, не мүлікке жарамай қап.
Қараймын барлығына секем алып,
автолар ат орнына жетеді ағып.
Бос шиша ғұрлы болмад қара саба,
Оларды өткізуге кетеді алып.
Десек те дәстүрін ел ұмытпайды,
Көп жігіт өткенінен түк ұқпайды.
...Желіге келмек тұрмақ, құлын біткен
Құланша маңайына жуытпайды...
Сөнбесін баба көзі деп тілесе,
Ішті-ішке болар еді тепкілесе!
«Қалдығы ескіліктің жойылсын!» — деп,
Кіл сұр бет лектор келіп кетті кеше...
1984ж.
Бірі де көнереді, көнереді,
Дегенмен бір ойлану керек еді.
...Осынау сабасының жайын естіп,
Қара шал қайтып келсе не дер еді?!
Ұлы отыр отқа жағып керегені...
Баласы сол нән шалдың алашада
Мас болып оттап жатқан — аласа аға.
...Қауымға ырзық болған қара саба —
Қадірін қайдан білсін бала-шаға?!
Қара саба... бала-шаға... қара саба...