Жаздың түні-ай
Айдың нұры барша әлемді сырлап бір,
Сол нұрменен сурет салды құмдақ қыр.
Қонып алып жүрегіме дәл қазір,
Бір бозторғай мігір таппай шырлап тұр.
Шілделіктер құлағыма үн ұрып,
Түнгі ауаны жұттым қанбай сіміріп.
Сері селеу құртқашашпен сырласса,
Аққан жұлдыз көздеріме шыны үгіп...
Шашылғандай дастарханға кіл тары —
Сансыз жұлдыз.
Құсжолы — ұнның ұнтағы.
Тау-шопан қыз шапақ-қырықтығымен
Ай мүйізді
Серке-бұлтты қырқады.
Құба талмен тілдескенде тұт ымдап,
Тамырымнан от жүгірді лыпылдап.
Сезімдерім,
Жарып қалсам кеудемді,
Жұлдыздардай тұрған шығар жыпырлап?!
Түнгі ғалам қанатындай тотының
Құбылғанда —
Күбірлеп жыр оқыдым.
Пәруана ғып тартуын-ай адамды,
Алыстағы қызды ауылдың отының...
Бояу жағып айтар болсақ аздап бір —
Нұрға өртеніп жатыр, міне, маздақ қыр.
Жүрек байғұс — бозторғайы шырлаған,
Көкірегімнен ұшып кете жаздап тұр...