Ұзақ жылдар бойы Жазушылар одағында абыройлы қызмет жасаған аты мәшһүр фототілші Сайлау Пернебаев (1939–2007) бір жылдары туған ауылына барыпты. Оған дейін ауыл жаққа көп уақыт ат ізін салмаған секілді, ағайын-жұрағат, таныстар іздеп келіп, Сәкеңе сәлем бepiп жатады.
Іштеріндегі жасы үлкен ақсақалдау біреуі Сайлауды таныңқырамай, ұзақ үңіледі:
- Әлгі Пернебайдың Алматы кеткен баласы сенсің ғой? – дейді.
- Болсақ болармыз! – деп Сайлау да сыпайы жауап береді.
- Бәсе, сырт бәденің келіп тұр... – деп ақсақал да “зерттей” түседі.
- Сыртым да, ішім де Пернебайдың баласы! – дейді Сайлау ақталып.
- Баяғы бозбала күнің есімде, шырағым... шашың көмірдей қап-қара еді, шашыңа ақ түсе бастапты ғой? - дейді ақсақал Сайлаудың шашынан сипап.
Сонда Сайлау ақсақалға бар денесімен бұрылып:
- Аға, шаштың ағарғаны – гүлдегені, түсе бастағаны піскені болады! – деген екен.