Сен – айыптысың.
Жазаға тартыласың,
Содан кейін мәңгілік талқыдасың.
Білесің бе, жаным-ау, айыбыңды,
Махаббаттың қашаннан жайы мұңды.
Замананың айналған ермегіне,
Кінәлісің - өмірге келгеніңе.
Жүрегіңе сыйдырып шапағатты,
Кінәлісің – маздаттың махаббатты.
Сабырымды әкетіп – айшылыққа,
Сезімімді қалдырдың қайшылыққа.
Қайырлады қайраңға төзім-кемем,
Кінәлісің – түніме, көз ілмеген.
Тыныштығым үрікті, тағылымды,
Кінәлісің – сарықтың сабырымды.
Айналғансың махаббат аңшысына,
Кінәлісің – көзімнің тамшысына.
Шарпығандай жанымды тылсым демің,
Тағы кінәң – ол менің күрсінгенім.
Арманымның аумағы – байтақ ерен,
Кінәлісің – атыңды айта берем.
Таппай қалдым шешімін тең есептің,
Кілтін «ұрлап» алыпсың келешектің.
Әлемдегі ең тәтті азабым-ау,
Тағылатын өзіңе жаза – мынау:
Жегілеміз, сезімнің жетегіне,
Бір барамыз махаббат мекеніне.
Берілмейміз ешқашан қайғы-мұңға,
Бір барамыз аққулар айдынына.
Бақыт құсын алмаймыз өкпелетіп,
Жанымызды жүреміз көктем етіп.
Түнектерді серпеді алауымыз,
Ал, адалдық – көктегі жалауымыз.
Бірімізді-біріміз аялаймыз,
Мәңгіліктің мекенін саялаймыз.
Сенің салған әніңе қосыламын,
Махаббаттың жазасы – осы, жаным!..