Тәңірім!
Екі болып көрді ме екен әмірің?
Махаббаттың мазағына ұшырап,
Қасыреттің илеп жүрмін қамырын.
Жолын тостым жақсылықтай жаршының,
О, адамдар!
Осы менің – бар шыным.
Мұңмен егіз тусам керек мен, тегі,
Шаттық маған шашып кетті шалшығын.
Тағдырыммен мені күтіп тұр егес,
Көз алдымда – сағымдайын бір елес.
Сені аңсаумен қарайлаймын артыма,
Күндерім-ай, күлегеш.
... Адалдыққа құшақ болып – жайғаным,
Бірақ мен де тура жолдан таймадым.
Қара өлеңмен салып қалдым қарына,
Қалқығанды, қасиеттің қаймағын.
Келер күннен тосын сыйды тос ерен,
Түбінде бір көгерер-ау көсегең.
Бір сыр айтам, егер маған сенсеңіз,
Жанарымды сүрткен менің осы өлең!
Бермесең де тәкаппардың көңілін,
Өршілдіктің кезем ұдай өңірін.
... Өзегіме жабыса бер, өзің біл,
Өле сүйем мен өзіңді, өмірім!..