Аңыз еткен бар аймақ,
Тұлпар еді бір кезде.
Енді жаман сарайда,
Сүйелдей боп жүр көзге.
Барын салып баптаған,
Сері еді ғой иесі.
Тектілікті жақтаған,
Бар еді ғой киесі.
Таусылды да тұз-дәмі,
Иесі өтті өмірден.
Тіршіліктің ызғары,
Шалды мұны көңілден.
Керек етпес жұрт мұны,
Ұқпай тұлпар қадірін.
Іздеп тапты бір күні,
Иесінің қабірін.
Жас сорғалап көзінен,
Талай күндер жылады.
Әл қашқан соң өзінен,
Қайран тұлпар құлады.
Талайлардың асында,
Шапқан күндер, қызынып!
... Иесінің қасында,
Кетті сосын... үзіліп.
... Қайта тумас жұлдыз-күн,
Жанымда енді өзге мұң.
... Шоқып отыр бір құзғын,
Хас тұлпардың көздерін...