Ұзамайды осы менен неге мұң
Көңілімнің күн тұтылған кезі мың,
Әл үстінде жатты менің сезімім.
Қалай ғана ғұмыр кешем мен енді,
Санамды кеп соққылайды сезігім.
Сәл ысытқан...
Содан кейін тоңдырған,
Қайда жүрсің, сол бір жан?
Қайырылмай кете бардың.
Күтумен
Арманымның ақ қайыңын солдырғам.
Ұзамайды осы менен неге мұң?
Өмір!
Саған соншалықты не дедім?
Ұзақ түнге көз ілмедім, жыладым,
Білесің ғой себебін...
Желкен де аппақ, толқын да аппақ, жаға аппақ,
Арман деген – алыстағы абат бақ.
Сен жүрген жер, сен салған ән – бәрі де,
Тұрады әр кез жүрегімді шабақтап.
Бұл сағыныш жығады екен алыпты,
Жел де сәлем жолдауымнан жалықты.
Жаз түгілі күз де бітіп, құдай-ау,
Сезіміме сүңгі қатып қалып қалыпты.
Өмірімнің көркі едіңдер тек сендер,
Көңілімде құрбан болған көктемдер.
... Сезімімді жерлеп келдім кеше мен,
Көңіл айтып жатыр маған көк пен жер...