Данышпан дала
Айтамысың, пәк далам, айтамысың,
Жер бетiнiң сен де бiр байтағысың.
Жауға шапсаң, жататын дейдi сенiң
Сағат сайын құйылып қайта күшiң.
Бар өзiңде батырлық, қайсар қылық,
Бар жомарттық, өзiңде байсалдылық.
Дұшпандарың у салған сырлы аяқты
Қайтарыпсың әдейi май салдырып.
Еркiндеп те, кетiптi ержетiп ел,
Қандай ұлы күшпенен тербетiп ең!
Мыс мұхиты толқыса жер астымен,
Дариялар тулапты жер бетiмен.
Бiр қиырдан бiрге ұшсам сұңқарға ерiп,
Келедi ол да өзiңдi iңкәр көрiп.
Торы мiнген төсiмдi теппесiн деп,
Койшыға да қойыпсың тұлпар берiп.
Ағыс қандай, аққулар тағы ұшқандай,
Бәрiне де қарапсың данышпандай.
Дәл өзiңдей кемеңгер туа қалған
Әл-Фараби, Шоқан мен Қаныш қандай!
Бәз қалпыңнан айнымай тұршы, дана,
Ағыл-тегiл жыр бердiң жыршыға да.
Ән мен күйге толсын деп бар өмiрi,
Әр адамға берiпсiң бiр сыбаға.
Алыс кетсем, өзiңе асықтырып,
Сен келесiң ғұмырлық ғашық қылып,
Ғасырлардың оқимын шежiресiн,
«Дала» деген дастанды ашып тұрып.