Жетпісінші жылдардың орта тұсы болса керек, денсаулығына байланысты ақын Сырбай Мәуленов ащы суды біраз уақыт бойы аузына алмай жүреді. Онысын құрбы-достары да біледі екен. Алайда, бір топ қаламгерлер бас қосқан бір жиын-тойда Мұзафар Әлімбай бастаған достары Сырағаңды сынап, ащы судан аздап болса да дәм татқызбақ болып келіседі. Достары әрі азғырады, бері азғырады, неше түрлі сөзбен қажайды, бәрібір Сырағаң көнбей, безеріп отыра береді. Жан-жақтан қаумалап, “отырыстың сәні келмей жатыр” деп жалбарына берген соң, көңілшек Сырағаң ақыр соңында шыдай алмай, бір рөмкені көзді жұмып тартып жіберіпті. Сырағаңның сонысын аңдып отырған Мұзафар:
- Ішпеймін деп сөз берген,
Сырбай қалай өзгерген, –
деп таңданғандай болып, басын шайқайды. Сонда Сырағаң зор дауысымен гүж етіп:
- Ішейін деп іштім бе,
Қимайды екен көз көрген, –
деп іле өлеңмен жауап беріпті.