ҮРЕЙ
Жан емес пе едім ұлпасын шашқан мамықтың,
Мен бүгін бірақ,
Әлсіздігімді таныттым.
Түсіме енсе соңынан кете беремін
Бір «өлең» дейтін,
Жарықтың...
Манаурап қана,
Көремін жамау жейдесін,
Сандырақтаймын, сенер де білмей сенбесім.
Дегбірім қашып,
Ояна кетсем шошынып,
Ұмытып қалам бейнесін.
Ентігіп барып, есігін қағам елестің,
Елемей мені есіней берді елес түн.
Бір өмір тұр ғой әйнектің бергі жағында,
Тіл қатпай жатыр неге ешкім?
Білгізер емес,
Кіргізер емес ішіне,
Ұмытқан мені, алмады еске түсіре.
Жұлқына берем,
Ұмытыла берем сонда да
Бағынбай тұрмын тұрандай тұрпат күшіне.
Көремін деймін,
Көремін деймін Құдайды,
Есігін қағам, жанарым қоса жылайды.
Мен келді деші, дем берсін деші, қарауыл
Күнәһар құлы мейірім тілеп сұрайды.
Тізерлей кеттім, білмеймін, әлде, жан үздім?
Есігін ашты, жарығын көрдім дәліздің.
Дем берген маған, ем берген маған Уа, Тәңір
Өлең қып берген өмірің үшін қарызбын!