Ақпан кірген еріне сылқым аттап
Қансонарда бүркітші шығады аңға... (Абай)
Шұға десе Шұға еді-ау өзі... (Бейімбет)
Ақпан кірген еріне сылқым аттап,
Қарын үйіп-төгіп сап тым-тым аппақ.
Бұл мезгілде кетуші-ед түлкі қаптап,
Тазысын-ап шал шықты мылтық оқтап.
Құсын ерткен және де, қансонарда,
Бірен-сараң қара жүр, аңшы олар да.
Бүркіттері томаға-тұйықталып,
Іштерінен дайынсып аң саларға.
Ағараңдап төбеде бұлт тұқырып,
Ауа-райы кетердей күрт құтырып.
Оны елейтін қартың жоқ, анда-санда,
Насыбайын қояды шырт түкіріп.
Дүрбісімен қарайды кейде оқталып,
Кейде қамшылатады жүрдек қағып.
Біреу қағып олжасын кететіндей,
Бой көтеріп қояды сұңғақтанып.
Ат тізесі бататын қалың қарлы,
Қансонарда бүркітші шалың нарлы.
Көз тігеді қырдағы белгіге бір,
Есіне алып жігіттік шағын барлық.
Қайран күндер дегендей күрсіне кеп,
Кейде күліп өзді-өзі бір шіренед.
Сағыныштан беймәлім тамшы жасы,
Жанарынан кетердей ыршып ерек.
Өксік қысып, езілер келді шегі,
Қарт та болсын кемсеңді жеңгіш еді.
Шал дегенім баяғы – Әбдірахман,
Әлгі белгі – Шұғаның белгісі еді.