Ақын Ә. Аймақтың соңғы жаза алмай кеткен жыры
(монолог)
Өлемiз-ау, бәрiмiз өлемiз-ау,
Көмемiз-ау, бiразын көмемiз-ау.
Ағыл-тегiл көз жасын төгемiз-ау,
Алла әмiрi деп сосын көнемiз-ау.
Қадiрiңдi бiлейiн, қадiрiңдi,
Қадiрiмдi бiл-ей, ұл, қадiрiмдi!
Мына басым тау-тасқа сан ұрылды,
Кетсем бiр күн сипарсың қабiрiмдi!
Өтемiз-ау бiр күнi сен де, мен де,
Кетемiз-ау, жер-бесiк тербегенде.
Денемiздi үйретiп көр дегенге,
Жетемiз-ау, жаратқан -кел дегенде.
Қадiрiңдi бiлермiз, қадiрiңдi,
Қадiрiмдi бiл-ей, қыз, қадiрiмдi!
Неге мына жұлдыздар бәрi мұңлы,
Көрер ме екем мен ертең тағы күндi?
Ей, жарларым, қырмызым, қызыктарым!
Ей, жандарым, ұл-қызым, бұзықтарым!
Сендерменен өткiзген күндердi шат,
Көз алдымда жатырмын тiзiп бәрiн.
Оу, жырларым, ақынды қиярмысың,
Оу, жылдарым, жүз томға сыярмысың?
Сендерсiңдер шығарған менi шыңға,
Тауыспақпын мен қазiр сиямды, шын!
Уа, замандас, о, сонда сүйкiмдi-ек бiр,
Уа, қаламдас, болсам да сиқырлы, өткiр,
Мен бiртүрлi алпыс жыл ұйықтамай-
Келгендейiн, қатты бiр ұйкым кеп тұр,
Ұйқым кеп тұр!!!