ҚАРҒАЛЫ БИІГІНДЕГІ ОЙ...
Қанша заман тұр сенің көз алдыңда
Құлағыңда зары бар қай дәуірдің
Қанша рет көрік беріп бозаң қырға.
Мүк шалдырдың төбесін айдарыңның
Жуып өтті жүзіңді қанша көктем,
Қанша күз мүжіп берді қабырғаңды.
Қанша жауын төбеңнен ән сап өткен,
Қанша дүлей дауылдан жаның қалды.
Сыр ашсаңшы жылдардың сарынынан
Неге мұнша кешесің сары уайым.
Қанша жабу жапты екен кәрі құдаң
Қанша рет бүр атты ана кәрі қайың.
Анау өзен сарқылды неше мәрте
Сарқырады ал қанша қайта оянып.
Кәрі тарих көк тасқа көшеді, әне
Көкірегіңде жатыр ғой айғайы анық.
Мынау дала қарапты қабағыңа
Құлазып күн аунайды, қылғынып түн.
Уақытты салып алып табаныңа,
Көз алмайсың алыстан, кімді күттің?..
Жақпарыңа жылыстап жұтылар мұң
Не замандар арқаңа салған жүгін
Алақанымның көзімен оқып алдым
Әжіміңнен уақыттың жазған жырын.
Мен де алысқа қараймын көзімді сап
Бүгінгі жыр ертеңге басатайды анық.
Тарихымды оқыр ма өзім құсап,
Мен де бір күн кеткенде тасқа айналып.