Сәлем айтпай не самалмен, не хатпен
Сәлем айтпай не самалмен, не хатпен,
Жындандырып бітіргесің мені әбден.
Өкіндім ғой, ол жақта да өзің жоқ,
Өкіндірмей өлсем деп ем сені, әттең.
Көзің маған көктем жайлы айтады,
Өкпелетіп өткен жайлы айтады.
Шалқытатын ұмыттырып барлығын,
Шарап ішіп кетіппін-ау, әй, тағы.
Көрсете алмай сұлулыққа ірілік,
Ғашықтықтың қайғысы үшін құрыдық.
Қабырғасын сөгер елдің жыр оқып,
Қатынсуда жатқан мүрдем тіріліп.
Жауыз дей ме жарты әлемді жалмаған,
Абыз дей ме қарт өлеңді толғаған,
Қаһарым – өрт,
Шаһары асқақ хан емес,
Қалай ғана ақын болып қалмағам?!
О, Сарөзен, жағаңда әсем гүл көрдім,
Және гүлді сүйе алатын дүр болдым.
Табытымды толқыныңмен өрнектеп,
Мәңгі өлмейтін махаббатпен бірге өлдім.
Ғасыр жырлап,
Жылдар жылар мені іздеп,
Ойламайды махаббатпен егіз деп.
Өзен болып ақтық рет ақтым да,
Кеттім содан сарқылмайтын теңіз боп.
Толғанына қарап алып күзгі айдың,
Қайран, ұлы сағынышым сыздайды.
О, Сарөзен, сен білесің күз жайлы,
О, Сарөзен, сен білесің біз жайлы.
Жалғыз ғана жанар үшін жалты өктем,
Мәрт едім ғой қағанатын тәркі еткен.
Басымды идім махаббатқа және де
Домбыраға шанағынан зар төккен.
Толғанына қарап алып күзгі айдың,
Қайран, ұлы сағынышым сыздайды.
О, Сарөзен, сен білесің күз жайлы,
О, Сарөзен, сен білесің біз жайлы.