АҚЫНХАНАДАҒЫ ӘҢГІМЕ
— Даяшы қыз, есепті әкел, кел бері!
Мендегі жыр – Ғасырлардың кермегі.
Империя мен хандықтарды құлатқан,
Бұлқынысы емес пе еді ақынның?
Зәу көктегі қиялы мен күрсінісі жердегі?..
Лықа тойып, шарап ішсем көземнен,
Айықпайтын алып күшті сезем мен.
Том-том қылып кітап жазсам деймін де,
Ағаларды қатты аяп кетемін...
(Өздері емес, сөзі өлген.)
Бақытымды іздеп бірге бағымен,
Таппаған соң сенделемін жаныма ем.
"Мен ақынмын!" дегендерден шаршаймын,
"Мен ұлымын!" дегендерден шаршаймын,
Бәрінен...
Кейде безіп, қашқым келіп бұл маңнан,
Кеткім келіп бәз бір елге нұрланған...
Еркіндікті "ессіздік" деп танимын,
Пенделерді көзім шалып құлданған.
Сонда,
Тірлік кешкен жөн бе жан сақтап?
Қолы жетпей жүр ғой көбі мансапқа.
Тұманды ойдың тесіп түпсіз қабатын,
Күмәнді ойлар жүгіртеді сан-саққа.
Сөз киесін даналардан ұрлаған,
Сөз ұқпайтын пақырларға жынданам.
— Мені ешқашан түсінбейді.
— Түсінгісі келмейді – деп налимын,
Мүшәйрашыл бұл қоғам.
Құдай бөліп берген нұрдан таралған,
Талай алдап, сан соқтырды сан арман.
Мен күтемін, күту үшін жаралғам,
— Бір құдірет жолығар! – деп әлі алдан...