Асқар Сүлейменов жылдар бойы шығармашылық демалыста болып, үйде жұмыссыз отырған кісі екен. Содан кейінгі жылдардағы нарық шөміштен қыса бастаған соң, амалдың жоқтығынан 1991 жылы “Парасат” журналы редакциясына қызметке тұрыпты.
Бірде Асекеңнің өзі қатты сыйлайтын дарынды інісі Иранбек Оразбаев бір шаруамен “Парасат” журналының редакциясына бара қалады. “Сәлем бере кетейін”, – деп Асқардың есігін ашса, Асекең әлдебір мұңға батып, жағын таянып, терезеден сыртқа телміріп үнсіз отыр екен дейді. Бөлмесіне кіріп кел- ген Иранбекке көңіл де аудармайды, біреу келді-ау деп бұрылып та қарамайды, терезеге телміріп отыра береді.
- Ау, Асеке, сізге не болған? – дейді Иранбек ағасының бұл отырысынан көңіліне секем алып.
- Ә, Иранбекпісің... Сен “Матросская тишина” туралы бірдеңе білуші ме едің? – дейді Асқар.
- Мәскеудегі түрме ғой, әлгі “гэкэчепистер” қамалған... – дейді Иранбек.
Сонда Асқар бет орамалымен мұрнын бір сүртіпті де:
- Мынау кеңсенің жұмысы деген қолды байлап, еркіндіктен айырады екен. Мен де сол “Матросская тишинаның” темір торлы терезесіне тап болғандай күйзеліп жүрмін, – деп қаламдас інісіне мұңын шағыпты.