Өткен-кеткеннен сөз қозғап, ескіден сыр тартып, қазақтың танымал каламгерлері Асқар Сүлейменов (1938–1992) пен Ақселеу Сейдімбек (1942–2012) бірде Алматының ағашы мол, саялы бір гүлзарында насыбай атып, дем алып отырыпты. Қағаз-қарындашын қолтықтап көше бойлап безектеп бара жатқан суретші Еркін Нұразханов оларды көреді де, сәлем бере кетейін деп, екі ағасына қарай бұрылыпты. Сәлемнен соң Ақселеу:
- Асеке, сіз бен біздің өзіміз біле бермейтін қасиетімізді бадырайтып көрсетіп салып жүрген суретші інің осы болады, – дейді алақанындағы насыбайдың қалдығын қағып жатып.
Асқар Еркін інісін бұрыннан да жақсы таниды екен, ерінін орамалдың ұшымен бір іліп сүртіпті де:
- “Қасиетіміз” дегеніңе шүбәм бар, Ақселеу, осы Еркін біздің қасиетсіздігімізді бадырайтып көзімізге көрсетіп жүрген секілді, – деген екен.