Жазушы Әнуар Әлімжанов (1930–1993) біраз жыл бойы Ескерткіштерді қорғау қоғамының бастығы болып қызмет атқарғаны мәлім. Әнекең сол жерде жүрген кезде жазушы Қалмұқан Исабаевты жұмысқа қабылдапты. Бірер күннен соң
Әнуар:
- Қалеке, бүгін мен саған сен білмейтін ғажайып бір кафені көрсетейін. Кейін сен де бір кафені көрсете жатарсың, – деп әзілдеп, таудағы бір кафеге апарып, сыйлап, күтіп жібереді.
Арада бірер жеті өтіп кетеді. Бірде Әнуар:
- Қалеке, сенің кафеңді көретін кезек те келіп қалды, – дейді.
Қу тілді Қалекең өтірік қипақтағансып, көзін тө мен салып:
- Әй, Әнуар, кімге тәуелді болсам, сол кісіні не үйге, не түзге қонаққа шақырмаспын деп баяғыда, бозбала күнімде өзіме өзім серт берген едім. Ол сертімді сен үшін бұза алмаймын, ғафу ет! – деп есікке қарай бұрыла беріпті.
- Қалеке, оның оп-оңай жолы бар, – деп Әнуар Қалекеңнің жолын кес-кестейді.
- Сертті бұзар ешқандай да жол жоқ! – дейді Қалекең де қасарысып.
Сонда Әнуар:
Мен сені қызметтен шығару жөнінде қазір табан астында бұйрық жазамын. Сосын екеуіміз емін-еркін кафеге барамыз. Отырамыз. Ішеміз, жейміз сенің есебіңнен. Сосын таңертең жұмысқа келген соң, сені қызметке қабылдап, қайта бұйрық жазамын. Келістік пе? – депті.