Жазушы, аудармашы, әрі танымал журналист Сарбас Ақтаевтың әкесі тоқсаныншы жылдардың басында тоқсан жасқа жетіп дүние салыпты. Әкесі тірі кезінде Сәкең Көкшетауға барған сайын қалаға соқпай, алдымен аудандағы әкесіне барып, сәлем береді екен. Сосын әкелі-балалы екеуі әзіл-қалжың аралас әңгіме-дүкен құрып, өткен-кеткенді еске алып бір жасап қалысады.
Сәкең ел жаққа бір барғанында тоқсанға таяп қалған, әйтсе де мықтылық көрсетіп, сыр бермей шапқылап жүрген әкесіне:
- Мына ұлыңның да елудің ішіне молынан енген жайы бар. Әке, сен енді ақырына дейін шыдап, пенсияға шыққанша мені асырай тұр... Содан кейін пенсиясын беріп, өкімет өзі-ақ асырай жатар,– депті әзілдеп.
Сонда ақсақал кеңк-кеңк күліпті де:
- Оған мен шыдар едім-ау. Бірақ ажал деген баяғы баянкаматтың пәбескесі секілді ғой, ай-шайға қарамай ала жөнелсе, пенсияға жеткізбеді деп ренжіме, балам, – деп жауап беріпті.