Кеңес Одағының Батыры, дарынды әдебиет зерттеушісі, академик Мәлік Ғабдуллин (1915– 1973) жиналыстарда, ғылыми кеңестерде отырған кезде өлеңмен хат жазғанды ұнатады екен... 1971 жылы болашақ классик жазушы Мұхтар Мағауин Ғылым академиясына аға ғылыми қызметкер болып қабылданады.
Ол кез Мұхаңның сақал-мұрт қойып, бой түзеп жүрген дәурені екен, оның бұл сақал-мұрты Мәлікке ұнай қоймайды. “Әй, Мұхтар, сапситпай алып тастасаңшы”, – деп бір рет ескертсе керек, бірақ оған Мұхаң көнбепті. Кезекті бір ғылыми кеңесте отырған кезде Мәкең сақалды інісіне мынадай бір өлең жазып жіберіпті:
“Мағауин Мұхтарға!
Сақалың мен мұртыңды
Жыл бойына өсірдің,
Таңдандырып қыздарды,
Сұлуланып көсілдің.
Әдемі бұл жігіт деп,
“Старшийге”* өткіздік,
Нағыз ғалым інім деп,
Мақсатыңа жеткіздік.
Олай болса, бауырым,
Алып таста сақалды.
Разы болсын ауылың,
Шығартпа жаман мақалды.
Жаңа жылда тілегім
Шарықта ғылым өріне,
Еңбегіңмен еліңе
Көріне бер, көріне!”
Сыйлы ағасының осы бір өлеңінен кейін Мұхаң амалсыз шаштаразға барып, сақалын сол күні алғызып тастапты.