Көңіліңді жүрсеңші көктем етіп,
Қайтерсің ағайынды өкпелетіп.
Жалған дүние,
Не жетер сыйласқанға,
Ұтылмасаң ұтпайсың, «өктем» кетіп.
Жалған тірлік,
Жоғалтып сабырыңды,
Ұрсысасың ұмытып Тәңіріңді.
Бес күн жалған тірлікте сыйласа алмай,
Жылап жүріп қазарсың қабіріңді.
Адамға неге ақыл кеш қонады?
Тектіге кеш те болса ес қонады.
Жетпесең бүгін туыс қадіріне,
Кім білер,
Мүмкін ертең кеш болады.
Ет асып күт, іштің ғой шәйін жұрттың.
Ата-анаңның асын жеп, майын жұттың.
Өз әкең қартайғанда қараса алмай,
Қамын ойлап кетіпсің қайынжұрттың.
Қарасатын кезің бұл, қуыстанба.
Туың сенің жығылмас, туыс барда.
Жер ортадан астың ғой, не көрінді,
Теріс қарап кетердей туысқанға.
Жел есетін тұлпардай сауырынан,
Азаматтар шығып жүр қауымымнан.
Өзі болып толғандай талайлар жүр,
Іргесін аулақ салып бауырынан.
Бәйгеден озып келсе аты бүгін,
Үйіне жақындамай жақынының,
Әкесінің тәлімі әдіре қап,
Байына билігі өтіп қатынының.
Бұл өлеңнің түбінде сана жатыр.
Қариялар азайып бара жатыр.
Ата-анаңа жасаған әрбір ісің,
Айналып келеді әлі, қара да тұр.