Өкпе жыр
Жандар құмар болған ба, күйе жағып,
Өр сөздің кеткені ме ме киесі ауып ?
Әкемнің ағаттығын кешіретін,
Анам да,
Келгеннен соң бие сауып.
Жандарға – «Бие сүті көп пе?» – дейтін.
«Несібесі жылқының шөпте» – дейтін.
Жайраң қағып үйіне оралатын,
Бие сауым сәт қана өкпелейтін.
Құлын жыр.
Қарап тұрсың несіне, шын,
Бір күні сен де мені кешіресің.
Апамның сауып келген шелегінен,
Құлынның ішіп жүрген несібесін.
Топырақ шашатындар көпке бүгін,
Қараса екен жайына өткенінің.
Жолың болмай жүрсе егер,
Тобаңа кел,
Ұнай қоймас жала сөз көпке мұның.
Жақсылық та,
Жамандық қайтарымды.
Жарыстырма тұлпармен, тайқарыңды.
Өр мінезді болсам да өкінемін,
Айтып айтып алған соң, айтарымды.
Көңіл неге жасыды,
Неге сұлық?
Бірақ, құнсыз ғаламның, егесі ұлық.
Тәмсілді көп ойлаймын, ізі қалған,
«Тақтайдан суыр» – дейтін, шеге сұғып.
Тұлпардың жүйткігенде белі талып.
Қыран құс қалықтайды, мойны ғаріп.
Адамның осал тұсы сол емес пе,
Бір ауыз сөзден қалар, көңілі қалып.