Билік пен халық
Әйтеуір бір өкпе-наз барша адамда.
Шынында қу тірліктен шаршаған ба?
Аянышты халдері, нөпір жұртым,
Жетеміз ба деп жатыр, аңсағанға,
Шынында мына жұртым шаршаған ба?!
Қара жер дүмпуіндей, дүбірбелеңнен,
Ауық- ауық шерлі жұрт күңіренген.
Кешегі ерлер қайда басу айтар,
Батасын неге алмайды, бүгін елден?!
Мәселе көп білемін, қордаланған.
Айырылып қалмайықшы, қолда бардан.
Ана менен баладан аяған пұл,
Құрып неге кетпейді одан әрман.
Бір кем дүние,
Несіне өкпелісің?
Жаңбыр болып сілкінсін, көк төгілсін.
Қадіріңді түсінер перзентің ем,
Ана жүрек,
Жерде емес, көктемісің.
Ұғынбай ақ
Атаулы көмегіңді,
Он бір бала бейнеті, көне білді.
Тауқыметін көтеріп, жөнеп кетті,
Жадына сіңіріп ап өлеңімді.
Өркендету үшін де өнеріңді,
Баптап тұру керек қой өреніңді.
Билік те бөтен емес, өз балаң ғой,
Ал халқым,
Тоқтатайын өлеңімді.