Қазақ поэзиясының ірі өкілінің бірі Ғали Орманов (1907–1978) Жамбылға біраз жыл хатшылық қызмет атқарған адам ғой. Сол кісінің қолжазбаларының арасында 1939–1940 жылдардағы Жәкеңнің күнделікті тірлігі, ел-жұртпен қарым-қатынасы, ерекше мінезі туралы құнды мәліметтер кездеседі. Соның бір-екеуін оқырман назарына ұсынуды біз де жөн көріп отырмыз.
1940 жылдың 6 ақпаны екен. Жәкең өкімет салып берген жаңа үйіне кіріп, көңілі шалқып, бір топ меймандармен кеу-кеу әңгімелесіп отырады. Талшыбықтай бұралған қыпша бел, көзі мөлдіреген көрікті бір жас келіншек бұларға қызмет қылып жүреді. Әлгі келіншекке қарағыштай берген қарт Жәкең сәлден соң домбырасын қолына алып, былай деп төгілтіп жырлай жөнеліпті:
– Өлмейтін пенде болмас жаратқанда,
Күн шығар, шыр айналып таң атқанда.
Қанбай ма көз құмарың құралайдай
Бұрылтып қиғаш қасты қаратқанда...
Қатын деген еркектің бауыр еті,
Қыз құшақтау көңілдің ғанибеті.
Жөні келсе Жамбылды ескере жүр,
Келіншектен қалған жоқ әлі ниеті.
Өлеңім, ор қояндай жортасың ба?
Өр көңіл өлең айтпай қорқасың ба?
Талайдың екі көзін жаудыраттың,
Жиырма мен отыз жастың ортасында.
Жүрген жақсы жақынмен араласып,
Жеңге жүрер ойнаса жанталасып.
Жеңгеден де ойнауға келін тыныш,
Жаулығымен жататын бетін басып...