Инелік пен тиін
Орманды мекендейтін жирен Тиін ағаштағы ұясының алдында отырған.
Оның қасына бадырақ көз, инедей жіңішке бір Инелік ұшып келді.
Ол қанатын дірілдете тұра қалып:
— Тиін, тиін, сен не істеп отырсың? — деді.
— Көрмейсің бе, достым, мыналарды кептіріп отырмын, — деп, Тиін күнге жайып қойған саңырауқұлақтарын көрсетті.
— Оны қайтесің? — деді Инелік.
— Қыста жеймін. Бұл деген менің қыстық азығым болады. Өзің де қысқа азық жинайтын шығарсың? — деді Тиін.
— Жоқ, мен өйтпеймін.
— Жазда ғой, шыбын-шіркей, масаны жейсің. Ал сонда қыста не жейсің?
— Қыста мен ештеңе жемеймін. Бір қуысқа кіріп алып, қыбыр етпей ұйықтаймын.
— Ой, неткен ұйқышылсың өзің!?
— И-ә, достым, біз деген солаймыз, — деп Инелік әрі қарай ұшып кетті.
Тиін саңырауқұлақтарын қоймасына таси бастады.