Иесіз
Алматы баяғы қалпында...
Әйнекті қағады тамшылар бір-бірлеп,
Таңданам таң алды "япырай, бүл кім ?!"-деп,
Сүлдерін сүйретіп келеді бір адам,
Жол бойы қара ағаш тұр бүрлеп.
О, қала, ұйқысыз – сәтке де қалғымас,
Сұп-суық қойныңды жып-жылы жаңбырға аш!
Тас еден көшенің кеудесін таспалап,
Бауырлап ұшады қарлығаш.
Есерлеу жел тұрды - жеңілтек қылығы,
Тарқата бастады бұлттардың бұрымын.
...Отырды орындыққа, дірілдеп саусағы
Әзерге тұтатты шылымын.
Көз алды – тәкаппар сарайлар кіл абат,
Асқақтай қарайды кес-кестеп тұра қап.
Мап-майда жаңбырдың мөп-мөлдір моншағы
Ағады әжімін қуалап.
Аспанның шырағын бұлт көмді – көкте өлді,
Ғаламның жүзінде қаралы көп белгі.
Қисапсыз ақ қарлы ақпанның түнінде ол
Аңсаған осынау көктемді.
Барады жұрт шұбап тірлігін түгендеп,
Ал оның дерті ауыр, береді кім емдеп?!
Жанарда бүлк ете түседі бір елең,
Ертіп ап кетердей біреу кеп.
Мен оны танимын,
Мен оны білемін –
Сәуірді сүйеді жұпар төс, гүл ерін.
Сонау-у бір терезе ішінде мен бармын –
Бар оның жылаған жүрегі...