Жамшыда жаздың түнінде
Күміс шардай көкке өрлеп,
Сәулесін төкті маңғаз ай.
Қазбауыр бұлттар көкке өрнек
Салғандай, жылжып көшкен жәй.
Жамшының жарын паналап,
Тығылған айдан көлеңке,
Біз жорттық жарды жағалап,
Тұр ғой деп тосып ақ ерке.
Сәулесі айдай дірілдеп,
Сүңгісе өзен суында,
Тербетіп ағып жүр-жүрлеп,
Тоқтаусыз салған суылға.
Барлаймыз ауыл елесін,
Көрінер ме деп күткен жар.
"Жан сәуле, қашан келесің,
Тостырып мұнша еткен зар".
Елеңдеп қарап жан-жаққа,
Тағатсыз күткен елесің
Көрінеді сұлу бір шақта
Жағалап жардың белесін.
Бұрала басқан ақ ерке,
Наздана қарап әлемге,
Жасырған бізді көлеңке
Гүлге оранды бір демде.
Алтын айдар ару жар,
Ерткендей айды қасына,
Көркіне көркі бара - бар
Құрдас па аймен жасы да,—
Деп ойлап ем сол түнде,
Қасыма келген аруды,
Лебімен арбап ол мүлде,
Мұң еткен жақын баруды.
Келдім, сәулем, сен үшін, —
Деп еді ару үн қатып,
Тартқан соның лебі үшін,
Мен жортып ем түн қатып.
Дариға, сонау әсем жаз!
Арқада Жамшы бойында,
Сондағы біздер айтқан наз
Жоқ па екен сұлу бойында?..
Ұмыттың ба әлде сол кешті,
Айтшы, сұлу, жасырмай,
"Қайтем деп айтып келместі"
Қойдың ба сырға бас ұрмай.
1935