Ұялас
«Ырыс алды ит», – дейді аттас бала,
Иті жоқтан ауа ма бақ басқаға? –
Дегенімде жымыңдап, аңғарлы әкем,
Бір күшік әкеп берді ақтөс, қара.
Жауқабақ, көнек басы ойға құмар,
Ұшы аппақ құйрығының мойнағы бар.
Тұмсығын шүйіреді иіс тартып,
Шақырса, алдап-сулап қойдағылар.
Қазақпыз күбі байлап, көнек керген,
Иесіз ит жоқ онда қоректен кем.
Батырдай балпаң басып, емін-еркін,
Алты айда бой теңгерді төбеттермен.
Қан жейді, қарамайды төккен безге,
Басқадан бақандыдай өктем көзге.
Бір сүйем биіктеді ең дәуінен,
Үйіне омыраулап жеткен кезде.
Ұялас атануы – туады егіз,
Осындай сыңарыңда бұла деңіз.
Ылыққан шоғырларға килігеді,
Кіргендей қой тобына құнан өгіз.
Күтім бе, тұқымдағы кемшіні ме?
Өзге иттер жолай алмай жеңсігіне...
Үрпиіп, ақсақ-тоқсақ, себепкері,
Тиетін ұяластың меншігіне.
Таласса, созылмайды майдан онша,
Шайқайды тобы түгел жайрағанша.
Көшкен ел, бөтен жұртта көрерің сол,
Құйрығын түсірмейді қайда барса.
Татпайды ұсынбасаң, ас-тамақтан,
Жатпайды қауіп төнсе, басқа жақтан.
Ұялып оқыс үрсе, үлкендерше,
Ұғатын айтарыңды қас-қабақтан.
Қай-қашан озбыр көріп, рахатты,
Ұрпағын ұяластың бұра тартты...
Айырып елді иті мен ырысынан,
Малданып қалмайықшы құр атақты!