Арман айнасы
Үйіріп, үздіктіріп арман-ағын,
Қалқам-ау, қанша жерді шарлағамын?!
Менің кеудем жарым шар альбомыңдай
Суретін жинап-терген әр қаланың.
Әр қаланың шулатып, қарғаларын,
Жандауыспен шырқадым арман әнін.
Білдірдім бірақ қазақ екенімді.
Еңсемнен исі аңқып сардаланың.
Сардаланың бояуы қармағаным,
Көп тыңдадым мұңдының зарлағанын.
Кінәсіздің көз жасын сүртсем, болды,
Қаскүнемнің қайтемін қарғағанын?!
Қарғағанын, қайтемін арбағанын?!
Бұздым талай тасырдың тар қамалын.
Ақкөңіл, албырттықпен аңғармаппын,
Ақсұңқардың орнында қарға барын.
Қарға барын, білсем де, қарманамын.
Жаңылмай, айтсам-ау, деп арман әнін!
Ата-баба мінезін білмейтұғын,
Қарғаң маған жөн айтса, бар ма амалым?!
Бар ма амалың? Сөз сенен, ал, қарағым!
Өзгеден өзгелігімді аңғарамын...
Өзіме тіл бітеді, таратылса,
Жаныммен жазылған қол таңбаларым...