Торғай мен сәби
Секектейді торғай асфальт үстінде...
Томпаңдайсың соған қарай сен де ұшып.
Құлыным-ау, қанат кімде, күш кімде, —
ойладың ба, тұрған жоқсың тең түсіп.
Секектеген торғай ұшып барды да
қона қалды бұтағына жас талдың.
Дейді саған:
«Жетемін деп қарғыма,
ұстатпаймын, келгенімен бас салғың!»
Жыладың сен,
болмаған соң дегенің,
торғай түсті жерге қайта секіріп.
Жақсылыққа жорып оның себебін
қайта ұмтылдың мақсатыңа бекініп...
Ұстатпас деп көзің соған жетті ме,
тұра қалып тас лақтырдың асыға.
Ал торғайың секек-секек етті де,
қонды барып биік талдың басына.
«Неге түстің сонша менің соңыма, —
дейді ол енді,— жай ойнасаң болмай ма!?
Дап-дардай боп тас аласың қолыңа
сес көрсетіп кіп-кішкентай торғайға!»
Балақан-ау, кендесің ғой ойға әлі,
бірақ та сен ойыныңнан бас тартпа!
Ұстатпайды тас атқанмен торғайлар,
дәнің болса шаш одан да асфальтқа...