Өзімнен өзім қараптан қарап жатқан ем
Өзімнен өзім қараптан қарап жатқан ем,
Біреу кеп мені бауыздап кетті мақтамен.
Күнәдан таза періштемін деп айтпаймын,
Бұл жолы бірақ күпіршіліктен аппақ ем.
Тапа-тал түсте ажалым жетпей мен өлдім,
Нахақтан өлдім, тұяғым серіппей тек өлдім.
Япырау, бірақ ар
аша неге түспейсің?
«Аққа – жақ» деген ақ сөзін ойлап мен елдің,
Бозарып көзім, сазарып жүзім жаттым да,
Әділет жоқ па, әділет жоқ па?.. Жоқ мұнда...
Атаңа нәлет!
Қап, бәлем, онда, – дедім де,
Білмеймін, қайдан?..
Керемет қайран таптым да.
Орнымнан ұшып, оқтаудай болып тұрдым да,
Қан толып көзім түстім де кеттім ырғынға.
Мақтамен емес, қолменен баудай түсіріп,
Білмеймін, бірақ тепкіледім бе, ұрдым ба?..
Барша да борша, арса да арса, арса боп,
Осылай өстіп «төбелес» көрдім қанша көп.
Өлесі болып, соңынан өксіп жыладым,
Енді ме енді, енді бір «ақыл» қонса деп.
Жыланның жатқан сонда да біреу құйрығын
Құйтырқы басып көрмек болады қимылын.
...Дәл мендей біреу табады ойлап түбінде,
Адамға адам тиіспес амал «ғылымын».